Ішоў ужо апошні бой на беларускай зямлі. Яшчэ крыху - і вораг будзе выкінуты за межы краіны. Брэст адзін з першых прыняў на сябе варожы ўдар і адным з апошніх быў ачышчаны ад нямецкай навалы. Крэпасць яшчэ памятала сваіх былых абаронцаў, а яе каменныя пліты зноў прапітваліся крывёю савецкіх салдат. Адным з іх быў і наш зямляк радавы Чырвонай Арміі Васіль Літошка. Як радасна было ад адчування таго, што больш Айчына не запалае пажарамі, а зямля не будзе ўздрыгваць ад бомбавых удараў. Толькі ў памяці застаўся час цяжкага адступлення, калі кавалак за кавалачкам аддавалі тэрыторыю Савецкага Саюза. Наперадзе ўжо бачыўся канец гэтай праклятай вайны.

 

 

Пасля Брэста І-шы Украінскі, дзе праходзіла служба Васіля Паўлавіча, накіраваўся на вызваленне суседняй Польшчы. Ужо ў студзені сорак пятага фарсіравалі Віслу. Бесперапынная артпадрыхтоўка працягвалася, здавалася, бясконца. Галава гудзела, вушы закладвала так, што не чуваць было нават уласных слоў. Стомленыя, знясіленыя яны ў ледзяной вадзе пераправіліся такі на той бераг. Амаль без адпачынку, салдаты зноў пайшлі ў наступленне.
  Наперадзе стаяла Варшава, акупіраваная немцамі. 3 таго бою Васіль Паўлавіч у строй ужо не вярнуўся. Шалёная куля зачапіла яго, прайшла навылет праз бакі, між рабрын, напрыканцы першага дня бітвы за польскую сталіцу. Тады ж яго выкрэслілі з кнігі жывых, і запісалі ў лік мёртвых. Пахавальная брыгада вынесла яго з поля разам з тымі, каго аддавалі зямлі назаўсёды. Яго чакала страшная доля быць зажыва засыпаным зямлёй. Васіля Паўлавіча выратаваў такі ж просты салдат: ён заўважыў лёгкае варушэнне рукой раненага. Больш за паўсутак заставаўся Літошка без медыцынскай дапамогі, згубіў шмат крыві, знаходзіўся ў непрытомным стане, аднак сэрца яго яшчэ білася. 3 брацкай магілы яго забралі ў шпіталь. Прага да жыцця была настолькі моцнай, а паміраць, калі бачны быў канец вайны, так не хацелася, што рэабілітаваўся радавы хутка. Аднак на перадавую ён ужо не вярнуўся, быў звольнены ў запас па раненню. Так 14 студзеня стаў другім днём нараджэння Васіля Паўлавіча, пра які заўсёды нагадваюць шрамы ад кулявых раненняў між рабрын. Многае ўжо сцерлася з памяці, ды пра тое, як зазірнуў у вочы кастлявай, былы чырвонаармеец Літошка не забудзе ніколі.

Комментарии

Добавить новый Поиск

3.26 Copyright (C) 2008 Compojoom.com / Copyright (C) 2007 Alain Georgette / Copyright (C) 2006 Frantisek Hliva. All rights reserved."